در روزهای منتهی به ماه مبارک رمضان، توفیق شد تا سفری سیزده روزه به اروپا داشته باشم. در این مدت به سه کشور سفر کردم و سه پایتخت مهم جهان را دیدم. این سفر آن‌قدر آورده داشت که انعکاس مطلوب آن‌ها مدت‌ها طول می‌کشد. اما فرصت مغتنم است و در این مجال به ذکر چند پرده بسنده می‌کنم.
***
در این سفر دریافتم که مردم خارج از ایران به شدت «جهانی» شده‌اند. این که بدون ویزا می‌توانند به کشورهای زیادی سفر کنند و خیلی عادی است که در هاستل، فرودگاه یا در پای برج ایفل، نژادهای مختلف از مغرب زمین تا مشرق زمین را با حق و احترام یکسان ببینی.
***
از برلین تا پراگ به روشی سفر کردم که هنوز در ایران جا نیفتاده است. بدون شک، آن چهار ساعت در جاده‌های سرسبز و بارانیِ آلمان و چک، با چند همسفر آمریکایی، مکزیکی و مجار، یکی از استثنایی‌ترین لحظات زندگی‌ام بود.
***
بیش از خیابان‌های تمیز، ثبات اقتصادی و اتومبیل‌های درست و حسابی، آداب مردمش بود که تمایزشان با کشورهای «جهان سوم» را تشکیل می‌داد. در کشورهای «توسعه یافته» اول خود مردم هستند که توسعه یافته‌اند.
***
علاوه بر این که تولید زباله‌شان کم بود، سطل زباله‌های تر از خشک و قابل بازیافت از بقیه جدا بود. آب و برق را به شدت کم مصرف می‌کردند. شب‌ها به جای روشن کردن وسایل گرمایشی، لباس بیشتری می‌پوشیدند.
***
عجله در مردم اروپا ندیدم. چه عابرینی که به چراغ راهنمایی پایبند بودند و چه رانندگانی که گویی از وجود بوق در اتومبیلشان بی‌خبر بودند! آرامش در برلین و پراگ موج می‌زد، پاریس اما کمی شلوغ‌تر و گران‌تر بود.
***
اروپا را به مثابه‌ی نقاشیِ زیبا و چشم‌نوازی دیدم که شاید با ابزارهای متریک نتوان از آن خرده گرفت، اما به شدت سرد و بی‌روح است. حتی پل عشاق پاریس هم نمی‌توانست حس شاعرانه‌ی شب‌های شهرهای وطنت را به تو القا کند.
***
در طول سفر، چند بار به شدت، شوق بازگشت داشتم. یکی در متروی برلین بود که می‌خواستم کَنده شوم به سوی وطنم و دیگری در شانزلیزه‌ی پاریس. هر بار، ماندن و ساختنِ وطن را به مهاجرت دائمی و بی‌تفاوتی ترجیح دادم.
***
هرچند عکس زیاد گرفته‌ام و گفتنی زیاد دارم، اما این سفر گزارش مبسوطی نخواهد داشت. ان شا الله دیده‌های این سفر در قالب رمان به طبع خواهد رسید.